Börn náttúrunnar Gerður Kristný skrifar 16. ágúst 2008 09:03 Maðurinn minn hefur eignast vinkonu. Hún er áttfætt, lítil og loðin, var einu sinni mjó en er nú feit. Hún er í stuttu máli sagt ógeðsleg köngulóin sem hefur strengt vef sinn fyrir utan eitt horn eldhúsgluggans svo ég þori varla að líta af uppvaskinu. Gerist ég svo huguð er eins og paddan hafi alla Perluna í greip sinni. Ég hef hreyft við því að fá að drepa hana en það vill maðurinn minn ekki heyra minnst á. Rökin eru eitthvað á þá leið að köngulóin eigi rétt á að fá að lifa og hún sé, rétt eins og við, sköpun Guðs. Þetta hljómar eins og ég hafi beðið um að fá að tortíma einhverjum nágrannanna en þetta er nú einu sinni bara padda. Þegar ég var 19 ára gömul starfaði ég á gistiheimili í Frakklandi. Ég þreif herbergin og varð að ryksuga reiðinnar býsn af köngulóm. Einhvern veginn vandist ég viðbjóðinum og fannst sjálfsagt að langleggjaðar pöddurnar hyrfu inn í ryksugubarkann. Það yrði ekki jafnauðvelt að ryksuga þá sem haft hefur sumardvöl utan á húsinu mínu. Talsverða fimi þyrfti til að ná til hennar og hana hef ég ekki til að bera. Og eins og ég hef sagt, þá tekur maðurinn minn það ekki í mál. Sköpun Guðs og allt það. Köngulóin situr í miðju vefsins og hreyfir sig ekki svo heitið geti. Stundum fær hún þó heimsóknir. Vesælar flugur eiga það nefnilega til að festa sig í vefnum og köngulóin lætur líkin standa uppi nokkra hríð áður en hún leggur þau sér til munns. Maðurinn minn kallar á son okkar svo hann geti fylgst með atganginum og lýsir því sem fyrir augu ber á ákaflega Attenborough-legan hátt. Auðvitað er þetta bara þrælógeðslegt og ég ætti að vera löngu búin að panta meindýraeyði til að hnoða köngulóna saman í eldhúsþurrku og sturta henni niður. Þegar maðurinn minn spyrði hvað orðið hefði um Lóu (ég er viss um að hann er farinn að kalla hana eitthvað) segði ég bara: "Ó! Hún hefur örugglega bara dottið niður. Ég heyrði einmitt lágt vein áðan." Ég á samt ekki von á að ég þori að taka af skarið. Rökin um að við séum öll sköpun Guðs og höfum sama rétt til að lifa eru nefnilega svo sannfærandi, jafnvel þótt þau séu borin fram yfir ilmandi lambasteik. Þar sem ekkert ætilegt er á köngulóm og ekki hægt að nýta af þeim ullina er vafalaust fallegt að leyfa þessu að lifa þar til tekur að frysta. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið RS veiran – blikur á lofti Valtýr Stefánsson Thors Skoðun Upplýsingaóreiða í boði ASÍ Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Hvað getum við lært af sögunni um litlu gulu hænuna? Ingibjörg Ösp Stefánsdóttir,Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun Hugleiðing um listamannalaun II Þórhallur Guðmundsson Skoðun Matvælaöryggi og matvælaöryggismenning Hanna Lóa Skúladóttir,Guðrún Adolfsdóttir Skoðun 40 ára ráðgáta leyst Arnór Bjarki Svarfdal Skoðun Smábátar bjóða betur! Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Maður á sviði: Narsissisti í nánu sambandi Hrafnhildur Sigmarsdóttir Skoðun Lyfsalar og heilbrigðisráðuneyti - í bergmálshelli? Már Egilsson Skoðun Eru vísindin á dagskrá? Eiríkur Steingrímsson,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Erna Magnúsdóttir Skoðun
Maðurinn minn hefur eignast vinkonu. Hún er áttfætt, lítil og loðin, var einu sinni mjó en er nú feit. Hún er í stuttu máli sagt ógeðsleg köngulóin sem hefur strengt vef sinn fyrir utan eitt horn eldhúsgluggans svo ég þori varla að líta af uppvaskinu. Gerist ég svo huguð er eins og paddan hafi alla Perluna í greip sinni. Ég hef hreyft við því að fá að drepa hana en það vill maðurinn minn ekki heyra minnst á. Rökin eru eitthvað á þá leið að köngulóin eigi rétt á að fá að lifa og hún sé, rétt eins og við, sköpun Guðs. Þetta hljómar eins og ég hafi beðið um að fá að tortíma einhverjum nágrannanna en þetta er nú einu sinni bara padda. Þegar ég var 19 ára gömul starfaði ég á gistiheimili í Frakklandi. Ég þreif herbergin og varð að ryksuga reiðinnar býsn af köngulóm. Einhvern veginn vandist ég viðbjóðinum og fannst sjálfsagt að langleggjaðar pöddurnar hyrfu inn í ryksugubarkann. Það yrði ekki jafnauðvelt að ryksuga þá sem haft hefur sumardvöl utan á húsinu mínu. Talsverða fimi þyrfti til að ná til hennar og hana hef ég ekki til að bera. Og eins og ég hef sagt, þá tekur maðurinn minn það ekki í mál. Sköpun Guðs og allt það. Köngulóin situr í miðju vefsins og hreyfir sig ekki svo heitið geti. Stundum fær hún þó heimsóknir. Vesælar flugur eiga það nefnilega til að festa sig í vefnum og köngulóin lætur líkin standa uppi nokkra hríð áður en hún leggur þau sér til munns. Maðurinn minn kallar á son okkar svo hann geti fylgst með atganginum og lýsir því sem fyrir augu ber á ákaflega Attenborough-legan hátt. Auðvitað er þetta bara þrælógeðslegt og ég ætti að vera löngu búin að panta meindýraeyði til að hnoða köngulóna saman í eldhúsþurrku og sturta henni niður. Þegar maðurinn minn spyrði hvað orðið hefði um Lóu (ég er viss um að hann er farinn að kalla hana eitthvað) segði ég bara: "Ó! Hún hefur örugglega bara dottið niður. Ég heyrði einmitt lágt vein áðan." Ég á samt ekki von á að ég þori að taka af skarið. Rökin um að við séum öll sköpun Guðs og höfum sama rétt til að lifa eru nefnilega svo sannfærandi, jafnvel þótt þau séu borin fram yfir ilmandi lambasteik. Þar sem ekkert ætilegt er á köngulóm og ekki hægt að nýta af þeim ullina er vafalaust fallegt að leyfa þessu að lifa þar til tekur að frysta.
Hvað getum við lært af sögunni um litlu gulu hænuna? Ingibjörg Ösp Stefánsdóttir,Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun
Hvað getum við lært af sögunni um litlu gulu hænuna? Ingibjörg Ösp Stefánsdóttir,Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun