Nokkrar hoppandi fótboltagórillur

Ég hef aldrei kynnst öðru eins spennufalli og á þriðjudagskvöldið þegar karlalandslið Íslands í knattspyrnu tryggði sér sæti í umspili um laust sæti í lokakeppni heimsmeistaramótsins. Afrek hafði unnist sem erfitt er að setja í samhengi. Það er hins vegar mikið og einstakt.

Þessari skoðun deila fjölmargir. Svo eru aðrir sem hafa ekki áhuga á íþróttum. Það er í góðu lagi. Einhverjir fögnuðu því vafalítið þegar nóg var komið af „fótboltavitleysunni“ og skipt var yfir í auglýsingar skömmu eftir að flautað hafði verið af í Ósló. Þá var hlutskipti strákanna okkar hins vegar ekki ráðið. Enn stóð yfir leikur í Sviss. Það vissu leikmenn landsliðsins sem biðu spenntir úti á velli. Það vissu áhorfendur heima í stofu.

Lýsandi leiksins á RÚV velti því fyrir sér hvort útsending fengi ekki að lifa þar til staðfest úrslit bærust frá Sviss. Svo fór ekki eins og allir sem horfðu á leikinn eða fylgjast með þjóðfélagsumræðu vita. Undirbúningur RÚV fyrir leikinn hafði ekki verið nægilega góður. Beðist var afsökunar. Mistök gerast og af þeim lærist. Óánægja þúsunda landsmanna var hins vegar skiljanleg.

Íþróttir eru eitt af því sem skiptir fólk eins og mig hvað mestu máli í lífinu. Þá ástríðu sem oft fylgir íþróttum er erfitt að útskýra. Hún birtist samt líklega best í viðbrögðum fólks þegar það fékk ekki að upplifa augnablikið þegar bláklæddir íslenskir knattspyrnumenn fögnuðu afrakstri síðustu tveggja ára. Þeim glæstasta í sögu liðsins.

„Hoppandi fótboltagórillur“ er orðalag sem vel þekktum íslenskum bókmenntarýni þótti lýsa vel því sem knattspyrnuáhugamenn urðu af á þriðjudagskvöld. Fleiri deila skoðun hans. Árið 1955 vannst einstakt afrek í íslenskri bókmenntasögu í annarri norrænni höfuðborg, Stokkhólmi.

Ég velti fyrir mér hvernig rýnirinn fyrrnefndi, og skoðanabræður hans og –systur, hefði brugðist við ef farið hefði verið í auglýsingar að lokinni tveggja tíma sjónvarpsútsendingu og orðunum: „Og verðlaunin í ár hlýtur…“