Heilög Francisca

„Góðan daginn, Tumi minn,“ segir brosmildasta og skemmtilegasta afgreiðslukona heimsins þegar ég legg leið mína í Bónus úti á Granda.

Allar mínar pælingar um hvaða peningabatterí reki hvaða stórverslun hafa skipt litlu máli undanfarin ár. Ef það er virkur dagur og ég á ferðinni á milli 12 og 19 er bleika svínið sótt heim. Útrætt mál.

Krakkarnir elska að hitta Franciscu sem man nöfnin á þeim og okkur hjónunum jafnvel þótt margar vikur hafi liðið frá síðustu heimsókn. Ekki bara á okkur heldur oftar en ekki fólkinu á undan og eftir í röðinni. Brosið er alltaf á sínum stað og spurningar um líðan. Engin tilgerð. Bara góðmennska og kurteisi sem fólk lærir ekki á námskeiðum.

Ekki þekki ég kaup og kjör Franciscu hjá stórversluninni en ég vona svo sannarlega að þau séu vel yfir meðallagi miðað við hvað gengur og gerist í stéttinni. Fyrir mína parta væri ég líklegri til að fara í næstu verslun ef ekki væri fyrir hina yndislegu afgreiðslukonu. Sem er líklega svo yndisleg að henni kæmi ekki til hugar að biðja um launahækkun.

En hvaðan kemur þessi gleði í hjarta Franciscu sem birtist í fallegu brosi og viðmóti hennar við alla? Öll fjölskyldan í 6.000 kílómetra fjarlægð í Sambíu. Hún í tveimur störfum og ferðast Reykavík á enda í strætó til að komast til vinnu.

„Guð er eina leyndarmálið! Ef ég er eitthvað hnuggin hugsa ég bara til Hans og þá verð ég glöð í hvert skipti,“ sagði Francisca í viðtali í Fréttablaðinu fyrir fjórum árum. Þrátt fyrir að vera „gjafapakkafermdur“ deili ég ekki trú á hið heilaga. Raunar hef ég verið afar gagnrýninn á flest það sem við kemur trúarbrögðum í gegnum tíðina. En þegar birtingarmynd staðfastrar trúar er hin heilaga Francisca á kassanum í Bónus, þá er guð ekkert annað en hið besta mál.