Kona í flóði

Ég ætti örugglega ekki að vera að skrifa þennan pistil en geri það nú samt. Hann verður til í ölduróti í brjáluðu bókaflóði. Einhvers staðar í útsoginu svömlum ég og frábæru konurnar sem flúðu frá Írak og fengu hæli á Akranesi.

Upphaflega lagði ég mikla áherslu á að bókin okkar kæmi út að vori – gat ekki hugsað mér að enda í auglýsingabrjálæðinu með jafnviðkvæmt efni. Það þótti hins vegar ekki gott markaðsráð. Íslendingar kaupa nefnilega fyrst og fremst bækur fyrir jólin og þá vilja þeir sko nýjar bækur – ekki bækur sem komu út fyrr á árinu. Vorbækur eru old news. Í öðru lagi eru bækurnar sem fólk kaupir fyrir sig sjálft venjulega kiljur.

Harðspjalda bækur eru iðulega keyptar sem gjöf – fyrir jólin. Vorbókin mín hefði sem sé ef öllum markaðsráðum hefði verið fylgt þurft að verða kilja.

Fyrst fauk í mig. Ég hafði aldrei áður heyrt að maður keypti ekki harðspjalda bók nema í aðdraganda jólanna. Hvaða rugl var þetta? Á hinn bóginn rak mig vart minni til þess að hafa nokkurn tímann keypt harðspjalda bók öðruvísi en á aðventunni. Dóh!

Ég gaf mig. Í millitíðinni hafði ég líka áttað mig á að sögupersónurnar væru svo miklir töffarar að eitt jólabókaflóð yrði varla það mikil skelfing. Ekki fyrir konur sem lifðu af bílsprengjur, morðhótanir og flóttamannabúðir í eyðimörk. Við ákváðum titil: Ríkisfang: Ekkert – og svo rann útgáfudagur upp.

Það var stórkostlegur dagur. Mörg hundruð manns mættu í útgáfuveisluna á Akranesi og okkur verkjaði í höfuðið eftir að hafa hlegið og brosað út að eyrum í marga klukkutíma. Í Reykjavík daginn eftir var fullt út að dyrum. Í framhaldinu hófust síðan óteljandi upplestrar um borg og bý.

Jólabókaflóðið er fyndinn tími. Maður hittir fullt af skemmtilegu fólki í alls kyns samtökum og félögum. Það er fjör. Maður liggur yfir fjölmiðlum og auglýsingum. Það er ekki fjör. Lógíkin í markaðsmálunum er almennt önnur en ég hefði haldið: Þær bækur sem seljast eru auglýstar. Ekki öfugt.

Ánægjulegast af öllu hefur verið að heyra konurnar segja frá því að ótal manns hafi stoppað þær á Akranesi og þakkað þeim fyrir að segja sögu sína. Bókin kemur á morgun úr þriðju prentun og við erum hoppandi kátar. Konurnar sjálfar eru ákaflega ólíkar innbyrðis – jafnólíkar og átta íslenskar konur sem valdar væru af handahófi – en þær eiga það sameiginlegt að vera harðjaxlar. Það hefur verið einstakt að kynnast þeim.