Með höfuðið uppi í rassgatinu Atli Fannar Bjarkason skrifar 16. janúar 2012 20:00 Nýtt upphaf hefur alltaf heillað mig, sama hversu stóran eða lítinn viðburð það felur í sér. Ég endurræsi tölvuna mína oft á dag, hendi reglulega öllu úr ísskápnum mínum og læt stundum þvo öll fötin mín í einu. Allt í nafni endurnýjunar. Ég hef skipt nokkuð reglulega um vinnu síðustu ár og eftir misheppnuð ástarsambönd rofar ekki til í huga mínum fyrr en ég átta mig á ferskleikanum sem felst í nýju upphafi. Höfuð mitt er fast svo langt uppi í rassgatinu á mér að ég á afar erfitt með að setja mig í spor annarra. Þess vegna skil ég ekki ótta fólks við nýtt ár og viðleitnina til að láta áramót breyta sér í nýja manneskju, helst á einum mánuði: „Fokk! það er komið nýtt ár! og ég er ennþá sami fávitinn! verð að breyta því!" Klukkan hefur varla slegið tólf á miðnætti þann 31. desember þegar líkamsræktarstöðvar byrja að moka út árskortum. Eðli mannskepnunnar samkvæmt breytast þessi kort svo sjálfkrafa í einhliða fjárhagslegan stuðning við stöðvarnar um miðjan febrúar. Steiktur kjúklingur byrjar svo aftur að seljast sem aldrei fyrr. Svo mikið að kjúklingastaðirnir ná ekki einu sinni að manna allar stöðurnar við djúpsteikingarpottana. Nýtt ár og óttinn við það veltir sömu dómínókubbum af stað á hverju ári. Múrmeldýradagur dauðans. Þetta er svo mikill misskilningur því nýtt ár er ekkert sem þarf að óttast. Jafnvel þótt janúar sé miskunnarlaus mánuður að mörgu leyti; kaldur, dimmur og það er andskotans ekkert í sjónvarpinu, fyrir utan blessaðar íþróttirnar. Sem ég elska. En við sjóndeildarhring janúar blasir við eintóm sæla, sumar og sól. Janúar er botninn á árinu, en þar er einmitt besta spyrnan og leiðin liggur aðeins upp. Með hækkandi sól og alls kyns væmnisvæli sem ég ætla ekki að skrifa. Ef ofangreint raus er ekki ástæða til að líta framtíðina björtum augum, þá á ég nokkur góð ráð. Fólk getur prófað að strá þurrkuðum dúfuskít yfir lappir sínar, en sumir segja að það færi fólki mikla farsæld, þó ég hafi ekki sannreynt aðferðina. Loks ættu þeir sem borðuðu augnbaunir um áramótin ekki að þurfa að óttast, þeir eiga nefnilega eftir að hagnast mikið á árinu. Samkvæmt einhverju gömlu bulli. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Atli Fannar Bjarkason Mest lesið RS veiran – blikur á lofti Valtýr Stefánsson Thors Skoðun 40 ára ráðgáta leyst Arnór Bjarki Svarfdal Skoðun Þrælar jólahefðana - Opið bréf til skóla og frístundasviða á Höfuðborgarsvæðinu Kristín Björg Viggósdóttir Skoðun Upplýsingaóreiða í boði ASÍ Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Íslenskur útgerðarmaður, evrópsk verkakona Sigurgeir B. Kristgeirsson Skoðun Smábátar bjóða betur! Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Hvað getum við lært af sögunni um litlu gulu hænuna? Ingibjörg Ösp Stefánsdóttir,Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun Hugleiðing um listamannalaun II Þórhallur Guðmundsson Skoðun Stjórnlaust útlendingahatur Útlendingastofnunar Jón Frímann Jónsson Skoðun Matvælaöryggi og matvælaöryggismenning Hanna Lóa Skúladóttir,Guðrún Adolfsdóttir Skoðun
Nýtt upphaf hefur alltaf heillað mig, sama hversu stóran eða lítinn viðburð það felur í sér. Ég endurræsi tölvuna mína oft á dag, hendi reglulega öllu úr ísskápnum mínum og læt stundum þvo öll fötin mín í einu. Allt í nafni endurnýjunar. Ég hef skipt nokkuð reglulega um vinnu síðustu ár og eftir misheppnuð ástarsambönd rofar ekki til í huga mínum fyrr en ég átta mig á ferskleikanum sem felst í nýju upphafi. Höfuð mitt er fast svo langt uppi í rassgatinu á mér að ég á afar erfitt með að setja mig í spor annarra. Þess vegna skil ég ekki ótta fólks við nýtt ár og viðleitnina til að láta áramót breyta sér í nýja manneskju, helst á einum mánuði: „Fokk! það er komið nýtt ár! og ég er ennþá sami fávitinn! verð að breyta því!" Klukkan hefur varla slegið tólf á miðnætti þann 31. desember þegar líkamsræktarstöðvar byrja að moka út árskortum. Eðli mannskepnunnar samkvæmt breytast þessi kort svo sjálfkrafa í einhliða fjárhagslegan stuðning við stöðvarnar um miðjan febrúar. Steiktur kjúklingur byrjar svo aftur að seljast sem aldrei fyrr. Svo mikið að kjúklingastaðirnir ná ekki einu sinni að manna allar stöðurnar við djúpsteikingarpottana. Nýtt ár og óttinn við það veltir sömu dómínókubbum af stað á hverju ári. Múrmeldýradagur dauðans. Þetta er svo mikill misskilningur því nýtt ár er ekkert sem þarf að óttast. Jafnvel þótt janúar sé miskunnarlaus mánuður að mörgu leyti; kaldur, dimmur og það er andskotans ekkert í sjónvarpinu, fyrir utan blessaðar íþróttirnar. Sem ég elska. En við sjóndeildarhring janúar blasir við eintóm sæla, sumar og sól. Janúar er botninn á árinu, en þar er einmitt besta spyrnan og leiðin liggur aðeins upp. Með hækkandi sól og alls kyns væmnisvæli sem ég ætla ekki að skrifa. Ef ofangreint raus er ekki ástæða til að líta framtíðina björtum augum, þá á ég nokkur góð ráð. Fólk getur prófað að strá þurrkuðum dúfuskít yfir lappir sínar, en sumir segja að það færi fólki mikla farsæld, þó ég hafi ekki sannreynt aðferðina. Loks ættu þeir sem borðuðu augnbaunir um áramótin ekki að þurfa að óttast, þeir eiga nefnilega eftir að hagnast mikið á árinu. Samkvæmt einhverju gömlu bulli.
Þrælar jólahefðana - Opið bréf til skóla og frístundasviða á Höfuðborgarsvæðinu Kristín Björg Viggósdóttir Skoðun
Hvað getum við lært af sögunni um litlu gulu hænuna? Ingibjörg Ösp Stefánsdóttir,Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun
Þrælar jólahefðana - Opið bréf til skóla og frístundasviða á Höfuðborgarsvæðinu Kristín Björg Viggósdóttir Skoðun
Hvað getum við lært af sögunni um litlu gulu hænuna? Ingibjörg Ösp Stefánsdóttir,Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun