Reiði nauðgarinn

Utanríkisráðherra gerir vel í að veita tólf milljónir króna til hjálparstarfs Sameinuðu þjóðanna á Gasa auk þess að hafa áður fordæmt beitingu vopna á svæðinu og áréttað ólögmæti landtöku Ísraelsmanna og aðskilnaðarmúrsins sem þeir hafa reist.

Spurningin um hvort nóg er að gert hlýtur samt að vakna. Með einhverju móti þarf að stöðva ofríki Ísraels og brot á alþjóðalögum sem viðgengist hafa árum saman. Nýjustu árásir á Gasa mættu gjarnan vera dropinn sem fyllir mælinn hjá ríkjum heims.

Varaformaður Samfylkingarinnar hefur síðustu daga talað fyrir því að slíta stjórnmálasamstarfi við Ísrael og formaður Vinstri grænna hefur í samtali við RÚV sagt nauðsynlegt að skoða hvort til greina komi að fara þá leið.

Utanríkisráðherra hefur hins vegar sagst andvígur sambandsslitum. Vænlegra sé til árangurs að halda opnum diplómatískum leiðum og tala sig að lausn deilumála.

Sú leið hefur hins vegar verið reynd í rúm 40 ár án árangurs, utan að Ísraelsmenn hafa á meðan sölsað undir sig enn meira land og þrengt enn frekar að íbúum Palestínu með hvers konar ofbeldi.

Formaður félagsins Zion Vinir Ísraels fékk á Bylgjunni í gærmorgun að úttala sig um eigin álit á ástandinu fyrir botni Miðjarðarhafs og hvar þar væri helst pottur brotinn. Ekki þarf að koma á óvart að hann hallaðist í tali sínu á sveif með Ísraelsmönnum og taldi helstu ógn við frið á svæðinu vera komna frá Hamas-samtökunum.

Ísraelsmenn og talsmenn þeirra hafa enda löngum verið duglegir að kenna öllum öðrum um til að réttlæta stríðsglæpi sína og brot á alþjóðalögum. Engu betur gekk nefnilega að koma á friði á svæðinu áður en Hamas var kosið til valda í Palestínu.

Stundum virðist gleymast að það er Ísrael sem fer fram með ófriði og hefur hernumið lönd í kringum sig. Ekki öfugt.

Þá er rammskökk mynd dregin upp af aðstæðum með því að láta sem jafningjar stríði. Ef maður ætti að persónugera ástandið þá mætti líkja Ísraelsríki við nauðgara sem réttlætir það að berja fórnarlamb sitt í hel með því að það hafi reynt að verja hendur sínar.

Til stendur að utanríkismálanefnd komi saman núna í vikulokin til að ræða árásir Ísraelshers á Gasa. Óskandi væri að niðurstaða þeirra viðræðna yrði ákvörðun um aðgerðir sem eftir væri tekið á alþjóðavettvangi og hvetti önnur ríki til dáða við að stöðva ofbeldisverk og ofríki Ísraelsmanna í Palestínu.

Innlegg í þá umræðu gæti verið að Síle hefur nýverið, í ljósi síðustu atburða á Gasa, gert hlé á fríverslunarviðræðum við Ísrael. Hér mætti til dæmis fara þá leið Suður-Afríku að láta sérmerkja innflutning frá hernumdum svæðum í Palestínu.

Sagan sýnir að aðgerða er þörf. Friðarviðræður án þrýstings alþjóðasamfélagsins gera ekki annað en að framlengja núverandi ástand og veita Ísraelsmönnum skjól til áframhaldandi ofbeldisverka og landtöku.

Krafan er um að Ísrael hlíti alþjóðalögum og skili aftur hernumdum svæðum. Sú krafa getur ekki talist ósanngjörn.

Á grundvelli landamæra frá því fyrir Sex daga stríðið 1967 má svo reyna að koma á friði sem heldur.