„Erum bara mannlegir kjánalingar að reyna að finna út úr lífinu“

Ólöf útskrifaðist af handrita- og leikstjórnarbraut frá Kvikmyndaskóla Íslands vorið 2016. Útskriftarmynd hennar, Last Summer, vann til verðlauna fyrir handrit og leikstjórn og gekk henni vel á hátíðum erlendis.

„Ég hef mikið skrifað og leikstýrt stuttmyndum, oftast útskriftarmyndum fyrir aðra úr Kvikmyndaskólanum en einnig hef ég gert tvær stuttmyndir sjálfstætt eftir útskrift.“

Kvikmyndin Hvernig á að vera klassa drusla er fyrsta mynd Ólafar í fullri lengd þar sem hún skrifar bæði  handritið og leikstýrir. Hugmyndina að myndinni segir hún hafa kviknað á meðan hún var enn í námi.  Í myndinni segir frá vinkonunum Karen og Tönju, sem eru leiknar af Ástu Júlíu Elíasardóttur og Ylfu Marín Haraldsdóttur, og þegar þær fara saman í sveit sem sumarstarfsmenn.

„Hugmyndin sjálf kemur út frá svona draumórum versus raunveruleikanum. Eitthvað sem við flest getum tengt við í okkar lífi. Hvernig týpur okkur langar til að vera, sjálfsörugg, svöl og jafnvel vinsæl. Svo í raunveruleikanum erum við bara mannlegir kjánalingar að reyna að finna út úr lífinu. Það er hugmyndin á bak við karakterana Karen og Tönju. Svo þróaðist þetta út í þessa sögu.“

Ólöf lýsir myndinni sjálfri sem gamanmynd með rómantísku ívafi en fyrst og fremst segir hún þetta vera mynd um fyndnar konur, galla þeirra og kosti.

Þetta er eitthvað ferskt og nýtt í íslenskri kvikmyndagerð. Þar sem sveitin er uppmáluð af lit, gleði, fyndnu drama og skemmtun í stað þess að sveitin sé þunglyndislegur staður þar sem allir koma frá brotnu baklandi og enginn virðist geta tjáð sig, eins og íslenskar bíómyndir sína svo oft. 

„Ég get staðfest það að myndin Klassa drusla er fyrir alla. Ég hélt fyrst að hún myndi höfða kannski aðeins meira til kvenna en þar hafði ég rangt fyrir mér. Fólk er virkilega að fíla þessa mynd, karlar og konur á öllum aldri.“

Ólöf segir allskonar fólk vera að senda henni skilaboð eftir að hafa séð myndina til þess eins að deila því með henni hversu mikið það skemmti sér á myndinni og hversu mikið það kunni að meta að sjá loksins svona mynd í bíó.

„Að sjálfsögðu hef ég verið að „stokkera“ internetið eftir kommentum um myndina og ég sé bara jákvæða hluti frá fólki á öllum aldri. Oftast heyri ég að fólk hafi hlegið nánast frá byrjun til enda og hafi enn verið hlægjandi þegar það labbaði út af myndinni.“

Allt ferlið við gerð myndarinnar segir Ólöf hafa gengið gríðarlega vel og hafi góður undirbúningur skipt þar megin máli.

„Skipulagið var til fyrirmyndar og allt þetta stóra sem þurfti til að láta þetta smella. Svokallað location, leikararnir og svo framvegis. Einnig vorum við rosalega heppin með veður og allt fólkið sem kom að tökunum í sveitinni, það var sérstaklega hjálplegt.“

Eftir á að hyggja segir Ólöf það hafa komið henni mest á óvart þegar fólk er að minnast á lítil smáatriði úr myndinni sem þeim fannst sérstaklega skemmtileg.

„Þá rifjast það upp fyrir mér hversu mikil vinnan var á bak við þetta allt. Sem dæmi þá hefur bleika baðkarið, sem situr uppi á fjalli í myndinni, slegið í gegn en að redda þessu baðkari upp á fjall var þvílíkt maus. 

Þetta er eldgamalt hundrað kílóa baðkar sem við fundum á einhverri gefins síðu. Þar sem það var bleikt á litinn þá passaði það svo vel í myndina. Óskar framleiðandi, ásamt félaga sínum, tók það að sér að keyra með það inn í Svínadal og flytja það upp á fjall. Þetta gekk ekkert rosalega vel þar sem bíllinn komst ekki alla leið og þeir þurftu að draga baðkarið restina af leiðinni. 

Seinna um kvöldið förum við Lovísa leikmunahönnuður upp á fjall til þess að fylla það af vatni en svo uppgötvuðum við að eina vatnsuppsprettan er niður í læk í einhverju gili þarna við hliðina á.“

 Þannig við þurftum að fara nokkrar ferðir með fötur fullar af vatni frá gilinu og aftur upp á fjallið í kolniða myrkri. Það voru kvígur þarna lausar úti og Lovísa er svo logandi hrædd við beljur, þetta var mjög skrautlegt. Svo þurfti náttúrulega að taka það niður aftur sem er álíka rugluð saga. Í heildina sést þetta baðkar kannski í fjórar sekúndur í myndinni.

Var eitthvað sem þú óttaðist varðandi viðbrögð þegar myndin kom út?

„Ég hef alltaf haft mikla trú á þessu handriti og því að þetta yrði skemmtileg og fyndin mynd. En svo er það tilfinningin sem kemur upp þegar þú ert búin að láta hana frá þér í bíó. Þá kemur upp óttinn um það hvort að hún sé í alvöru nógu góð og fyndin eða hvort að þetta sé bara minn einkahúmor og enginn annar muni fíla myndina.“

Viðbrögðin segir hún þó hafa verið stórfengleg og allt teymið sé alveg í skýjunum. Dómana yfir það heila segir hún einnig hafa verið jákvæða.

„Við fengum rosalega góða dóma, flotta gagnrýni og mikið hrós fyrir leikinn, útlitið, myndatökuna og klippivinnuna. Ég er að sjálfsögðu himinlifandi yfir þessu.“

Hvernig tilfinning var það að sjá sína fyrstu stóru mynd sýnda í kvikmyndahúsum?

Að sjá myndina í bíó í fyrsta sinn var mjög súrrealískt. Ég átti nógu erfitt með að sjá plakatið af myndinni utan á Smáralindinni, hvað þá að sjá hana svo loksins í bíó. En þvílík gleðivíma sem tók við á eftir. Salurinn var geggjaður og það var hlegið, alveg öskurhlegið alla myndina. 

„Eftir allan þennan tíma, alla þessa vinnu og allt sem við teymið lögðum í þetta verkefni þá var þetta svo gott og eiginlega bara ólýsandi.“

Framundan segir Ólöf verið mikið af verkefnum og meðal annars tvö handrit af bíómyndum í fullri lengd.

„Ég hef góða tilfinningu fyrir því að tökur á annarri þeirra verði næsta sumar, 2022, ef allt gengur eftir. Svo er ég með nokkrar þáttaraðir í þróun með meðhöfundi mínum henni Lovísu Láru Halldórsdóttur.“