Ólafur Ragnar vonar að samferðafólki á æskuárum bregði ekki við nýja bók hans

Í fyrra kom út bók Ólafs Ragnars, Sögur handa Kára, þar sem hann segir af kynnum sínum af þekktu fólki úr heimi alþjóðastjórnmála og annarra sviða heimsmálanna undanfarna fjóra áratugi. Nú innan við ári síðar sendir hann svo frá sér bókina Rætur, á æskuslóðum minninga og mótunar.

„Vegna þess að fram að þeim tíma (fyrir kórónuveirufaraldurinn) var ég á endalausum ferðalögum um heiminn til að styrkja Hringborð norðurslóða og sinna loftlagsbreytingum og umræðu um þær. Ásamt baráttu fyrir hreinni orku. En nú fékk ég tóm og hlé til að sitja á hverjum morgni fyrir framan autt blað með pennan. Því ég er enn þá svo gamaldags að ég verð að skrifa allt með blekpenna,“ segir forsetinn fyrrverandi léttur í bragði þar sem hann sýnir fréttamanni nýju bókina.

Reyndar gerir Ólafur Ragnar gott um betur en bara skrifa bækurnar því hann hefur lesið þær báðar inn á Storytel og aðrar sagnaveitur. Í nýju bókinni leitar hann í rætur sínar fyrir vestan, á Þingeyri og Ísafirði og síðar í Þingholtunum í Reykjavík eftir að foreldrar hans fluttu til Reykjavíkur þegar hann var tíu ára. Hann væri eiginlega að svara kalli dætra sinna um að fræða þær um æskuár hans með þessari bók.

„Og hún varð smátt og smátt eiginlega eins konar leit að sjálfum mér. Ég fór að hitta aftur þennan dreng sem var fyrst á Ísafirði og kannski mótaðist meira af goðsögninni um Ísafjörð heldur en hinum raunverulega Ísafirði,“ segir Ólafur Ragnar.

Árin á Þingeyri höfðu höfðu stek mótunaráhrif

Þá rifjar hann ekki síður upp árin hjá ömmu sinni og afa á Þingeyri þar sem hann dvaldi í mörg ár vegna veikinda móður hans sem árum saman barðist við berkla. Á þeim tíma var Þingeyri lítið, fátækt og einangrað þorp.

„Án Þingeyrar hefði hefði ég orðið annar maður,“ segir Ólafur Ragnar. Þegar hann hafi byrjað að rifja þessa tíma upp hafi sögusvið æskuáranna og persónur og leikendur vaknað upp af blundi í minninu.

Í seinni hluti bókarinnar fjallar hann um árin í Reykjavík, í Miðbæjarskólanum og síðar í MR þar sem margt samferðafólk varð síðar þjóðþekkt fyrir forystu sína í stjórnmálum, menningarmálum, vísindum og viðskiptalífi.

„Og ég ákvað að vera bara fullkomlega hreinskilin í þessari frásögn. Miskunarlaus við sjálfan mig og segja þá sögu um aðra sem ég þekkti besta. Veit svo sem ekkert hvernig menn taka því. Mínir gömlu skólafélagar hafa ekki hugmynd um að ég hafi verið að skrifa um þennan tíma. Vona að þeir muni ekki hrökkva mjög við þegar þeir lesa bókina. Hún er þess vegna að nokkru leyti svona sjálfsskoðun,“ segir Ólafur Ragnar.

Við skiljum við svo unga manninn þar sem hann heldur til háskólanáms í Bretlandi.

„Bókin svarar þeirri spurningu, hvernig var þessi ungi maður sem lenti á flugvellinum í Glasgow sem þá var enn þá kolaborg, skítug og með óþef í loftinu, í fyrsta sinn kominn út í heim. Bókin reynir að svara því, hver var þessi ungi maður sem lenti í Glasgow haustið 1962 og var á leiðinni í háskólanám. Drengurinn frá Ísafirði og þingeyri. Sem hafði reyndar orðið nokkuð sjálfsöruggur ungur maður á árum sínum í menntaskóla,“ segir Ólafur Ragnar með nýju bókina við hönd í túninu heima í Mosfellsbænum.